دعایی در این باره می‌گوید:‌ از دیگر دست‌نوشته‌های ایشان عبارت است از: «خاطرات حجت‌الاسلام سیدحسن خمینی از آخرین روزهای امام (ره)»، «در رثای همسر مکرمه حضرت امام (ره) »، «در رثای آیت‌الله سلطانی طباطبایی» و «نامه یادگار امام به رئیس صدا و سیما (١٣٨٨) » که این نامه تبیین راه امام بود و اینکه خوب است این‌طور عمل شود که البته دوستان کمی برآشفتند و خوب برخورد نکردند!

دعایی همچنین با بیان اینکه «ایشان مجتهد مسلم است» و «ما برای ایشان آینده بسیار درخشانی را امید و انتظار داریم»، می‌گوید: امیدواریم خداوند وجود ایشان را حفظ کند و با همین طمأنینه، ادب و تواضعی که نسبت به همه بزرگان و علاقه‌مندان به راه امام و انقلاب دارد، راهش را ادامه دهد و برای آینده یک ذخیره ارجمند و ارزشمند برای نظام و انقلاب بماند.

*پیش از دعایی نیز آقای هاشمی رفسنجانی بود که در همایش بانوی انقلاب (بزرگداشت همسر مکرّمه امام راحل) سیدحسن خمینی را علّامه سیدحسن خمینی! نامیده بود.

و باز هم مدتی قبل‌تر از سخنرانی آقای هاشمی بود که تریبون‌های جریان خاص بصورتی بطئی و خزنده، مشغول آیت‌الله خطاب کردن سیدحسن خمینی شدند.

اما مقدّم بر تمام اینها، آیت‌الله سیدمحمد موسوی بجنوردی، از اعضای مجمع روحانیون مبارز و پدر همسر سیدحسن خمینی بود که در حوالی ۲ سال قبل و در بخشی از گفت‌وگوی خود با روزنامه آرمان امروز، به داماد خود اشاره کرده و گفته بود:

«حاج سیدحسن آقا چراغ ایران است. ایشان آینده درخشانی دارد. او اصول تدریس می‌کند و ۳۰۰ طلبه خارج در قم دارد. ۴۱ سال سن دارد»

به گزارش فرارو، وی افزوده بود:

(سیدحسن) هر کجا برود من هم می‌روم. همین جمعه رفتیم اسلامشهر و با خانواده شهید دیدار کردیم. همه جا با او هستیم. ما آیت‌ا... هستیم اما به دنبال او می‌رویم و با او نماز می‌خوانیم. او را ترویج می‌کنم چون می‌دانم ترویج او، ترویج امام است. خودش هم آدم بسیارقابلی است.

مشخص نیست که موضع آقای حجت‌الاسلام سیدحسن خمینی نسبت به این‌همه مدح و ثنا و مجامله چیست؟!

اما به نظر می‌رسد که حجت‌الاسلام سیدحسن خمینی باید بیش از این مواظب اطراف و محیط پیرامون خود باشد.

محیطی که یک روز از آن صدای تقدیس جوانه‌های سبز! به گوش می‌رسد، روز دیگر پیغام آرزوی موفقیت فیس‌بوکی برای لیدر اصلاحات، روز دیگر توهین نسبت به خانواده معزز شهدا و روز دیگر هم هتاکی نسبت به مسئله حجاب.

تجربه تاریخ نشان داده است که تیرهای زهرآگین ثناگوییِ با دلیل و بی‌دلیل هرگز نمی‌گذارد صاحب ثنا، رَه به سلامت ببرد..